Viajar, Carretear y un poco de estudiar

Zooooo hé, hoewel ik twee en een halve maand geleden had beloofd een blogje bij te gaan houden, is het er nog niet echt van gekomen. Dat wordt dus ekkes flink nadenken over de afgelopen tijd. Nou, daar gaan we....

Zoals u misschien nog wel weet, begon het allemaal op Schiphol, Amsterdam, waar ik mijn eerste verslagje typte. Vandaar vloog ik dus via Philadelphia, Miami en Orlando naar de miljoenenstad Santiago. Mijn koffer had daar echter geen trek in en bleef eerst maar een paar daagjes in Miami logeren. Heel erg was dit ook eigenlijk niet, aangezien ik wel mijn andere koffer had en ik vanuit mijn chille hostel Santiago kon verkennen. Hier heb ik meteen ontzettend veel mensen leren kennen, waar ik ook nog steeds contact mee heb. Het heeft best wat bezienswaardigheden, vooral het uitzicht vanaf heuvel San Cristobal is wel mooi, maar toch zeker geen hoogtepunt van Chili.
Toen ik mijn Chileense identiteitskaart aan moest vragen, werd mij de beruchte Zuid-Amerikaanse mentaliteit al bekend. Ik kreeg (plusminus, weet ik ook niet meer precies) nummertje 179 in mijn hand gedrukt, terwijl zojuist nummertje 39 naar voren mocht komen.....
Afijn, ik dus maar naar Valparaiso gegaan, wat ongeveer anderhalf uur van Santiago af ligt, om het daar nog eens te proberen. Mede dankzij de hulp van 'buddy' Frijo, schoot het daar wel op. Toen ik dan toch in Valparaiso was, besloot ik dan maar om de stad te verkennen en wat een moeilijk unieke stad is dat zeg. De hele stad is gebouwd op en verdeeld in 45 heuvels, die allemaal zijn eigen karakteristieken hebben. Zoals u misschien al wel aan mijn foto's op Facebook heeft gezien, zijn de muren daar volgetekend met kunstwerken. Skitterend dus.
Omdat ik nog een maand had voordat mijn opleiding hier zou beginnen, ben ik na Santiago en Valparaiso richting het zuiden gegaan, met de bedoeling om uiteindelijk in Patagonië uit te komen. Ik begon met een (nacht)busrit naar Pucón, en het was dan ook de laatste keer geweest dat ik 10 uur in de bus zou zitten. Alhoewel de bussen toch behoorlijk goed en comfortabel zijn, pas ik natuurlijk niet in die stoelen, en was het onmogelijk om te slapen.
Pucón is een erg actief toeristisch dorpje, met aan de ene kant het Lago Villarica, en aan de andere kant Volcán Villarrica (die twee weken hierna uit zou barsten). Helaas was de vulkaan toentertijd al actief, waardoor we de vulkaan niet konden beklimmen. Hierop vertelden ze dat er nog een andere mogelijkheid was om de vulkaan van dichtbij te zien, en dat was skydiven. Dat ben ik dus maar gaan doen met mijn Belgische en Britse vrienden, en dat was ook wel echt retegaaf.
Na Pucón had ik nog maar anderhalve week over om te reizen, en de alternatieven om naar Patagonië te gaan, waren wat te duur, tenzij ik weer een weet-ik-hoe-lange busrit zou ondernemen. Daardoor besloot ik maar om een week naar Pichilemu te gaan, om te leren surfen. Pichilemu is zo ongeveer de surfhoofdstad van Zuid-Amerika, met gruwelijk goeie en hoge golven. Het hostel waar ik daar terechtkwam was behoorlijk afgelegen, maar dat was niet bepaald een minpunt. Privéstrand met iedere avond zonsondergang, en twee keer per dag werd er naar de surfplek gereden met iedereen die wilde surfen. Na één lesje vertelde de hosteleigenaar dat meer lessen geen nut hadden, en ik maar gewoon met de grote jongens mee moest komen. Dit resulteerde in 32x de dagelijkse aanbevolen hoeveelheid zout binnenkrijgen, maar dat was het zeker waard voor de spaarzame keren dat ik wel kon opstaan.
Hierna was het toch echt tijd om richting Viña del Mar te gaan voor de studie. Doordat ik nog geen appartement had kunnen regelen, bleef ik de eerste paar nachten bij mijn (Frans)Canadese vrienden Simon, Jason en Marie pitten. Een paar dagen later vond ik samen met twee erg gezellige Chileense studentes, Cami en Coni, een appartement, wat uiteraard heel goed voor m'n Spaans is.
De universiteit ziet er hier erg goed uit. Dat moet ook wel, want het is een privé-universiteit waar de Chileense studenten zo'n 20.000 euro per jaar voor betalen. De universiteit is wel een stuk kleiner dan in Tilburg, met ongeveer 2500 studenten.
Doordat mijn Spaans in het begin nog niet zo goed was, en het Chileense Spaans erg moeilijk (en onduidelijk) klinkt, heb ik alleen vakken met andere uitwisselingsstudenten. Drie daarvan zijn Spaans lessen, dus met die ontwikkeling komt het wel goed. In mijn appartement praat ik vrijwel alleen nog maar Spaans en inmiddels ken ik ook een aantal andere Chilenen van de uni.
Alhoewel de vakken wel behoorlijk leerzaam zijn, met uitzondering van een loeisaai vak, zijn ze niet echt moeilijk om te halen. Genoeg ruimte voor een feestje op zijn tijd dus, haha. Daardoor hebben we al verschillende week(end)jes weg gehad, zoals de surfstadjes Maitencillo en Pichilemu (opnieuw ja), en het hoogtepunt tot nu toe Patagonië, waar we 5 dagen in het natuurpark 'Torres del Paine' hebben rondgetrokken. Een minpuntje hiervan was het feit dat we in tentjes sliepen die, uiteraard, te klein waren voor mij. Dat in combinatie met een slaapzak die meer op een lijkzak leek, een matje dat precies 0 comfort geeft, en een toch net wat te lage temperatuur 's nachts, zorgde ervoor dat ik in die 4 nachten bij elkaar pakembeet maar 10 uurtjes slaap heb meegepakt.
Het andere minpuntje was het begin van de reis. We vertrokken vanuit Santiago richting Punta Arenas, een van de zuidelijkste steden ter wereld. Doordat we natuurlijk ook nog moeten studeren, hadden we alle busreizen en overnachtingen precies uitgewerkt, zodat het wel heel erg vervelend zou zijn mocht er iets misgaan. Dat gebeurde dus meteen al. Doordat het weer in Punta Arenas te slecht was, te veel mist ofzoiets, weet ik ook al niet meer, keerden we doodleuk terug naar Santiago. Daar aangekomen werden er hotels voor iedereen geregeld, maar dat duurde wel een poosje. Rond drie uur 's nachts kwamen we dan eindelijk aan in ons hotel, en wat voor een. (Sheraton hotel in Santiago, googeleee) Ik kreeg mijn eigen king-size bed, het eerste bed in Chili waar ik helemaal in paste, en het ontbijt was zoals je van een dik hotel zou verwachten. Weer een mooie ervaring rijker dus :D.
Maar het ging dus om Patagonië. De volgende dag vlogen de vliegtuigen wel weer, en na ook het verzetten van de terugreis, konden we eindelijk beginnen aan Torres del Paine. Ik denk dat ik wel kan zeggen dat ik nog nooit zo'n mooie plekken op de wereld heb gezien. De eerste dag beklommen we al Las Torres, drie uitstekende rotsen achter een meertje. Daarna liepen we een dag lang rondom een enorm turquoise meer, en uiteindelijk zagen we ook nog Glacier Grey. Mooi stukje ijs was dat.
Het lopen was toch wel behoorlijk pittig, aangezien ik nog nooit eerder iets soortgelijks heb gedaan. 85 kilometer bult op, bult af is dan toch wel een flinke onderneming, en goed voor de beenspiertjes.
Hier heb ik wel een aantal dagen goed van moeten uitrusten, dus dit weekend heb ik maar m'n rust genomen, want komende week staat m'n verjaardag alweer voor de deur!!!!!!!!!! En dat betekent natuurlijk veel carrete! (Chileense woordje voor fissa)

M'n volgende verslagje zal waarschijnlijk iets minder lang duren dan deze.
Chao, y hasta pronto